یکی از سازگاری های مهم فیزیولوژیک پس از فعالیت بدنی، سازگاری هورمونی است. پاسخ هورمونی به فعالیت بدنی تابع شدت، مدت ونوع برنامه تمرینی است(1). تمرین مقاومتی ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﺛﺮ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﺑـﺮ روی ﻏﻠﻈﺖ ﻫﻮرﻣﻮن و ﻓﺎﻛﺘﻮرﻫﺎی عملکردی ﺑﮕﺬارد. اﮔﺮ ﭼﻪ اﻫﻤّﻴﺖ ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻜﻲ ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ، اﻣﺎ در واقع پاسخ اﻳـﻦ ﻣﺘﻐﻴﺮﻫﺎ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎی ورزﺷﻲ، دارای اﻫﻤﻴﺖ بسیاری اﺳﺖ، همچنین از این تمرین مقاومتی به عنوان ﻣﺤﺮك اﺻﻠﻲ ﺑﺮای اﻓﺰاﻳﺶ ﺣﺎد غلظت ﻫﻮرﻣﻮنﻫﺎ یاد شده است(2، 7).
امّا از آنجا که مشخصه تمرین مقاومتی ایجاد محیطی حاد برای پاسخهای فیزیولوژیکی از جمله پاسخ هورمونی بوده که نقش حیاتی در فرایند تغییر و تبدیل سلولهای پروتئینی تارچهای ایفا می کنند و عوامل ﻫﻮرﻣﻮنی جزو اﺛﺮﮔﺬار ﺑﺮﮐﻠﯿﮥ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی تنظیم رشد هستند(18،17،8) و به همراه ترشح هورمونهای آنابولیک اثرات فیزیولوژیکی مهمی خصوصاً برای مردان جوان وجود دارد، لذا روشهای مختلفی برای افزایش تعامل بین فعالیتهای مقاومتی و غدد درون ریز مورد مطالعه قرارگرفته است(1۰،9). در این بین مد نظر قرار دادن دستکاری متغیرات تمرینی نظیر: حجم، شدت، استراحت بین دورها و… توانسته بر اثر پاسخ هورمونی، در چرخه واکنش پذیری سبب سازگاری بزرگ سنتز پروتئین شود(18،17،16،11). امّا با این وجود که روشن است طراحی برنامه های ویژه سبب پاسخ متفاوت هورمونی می شود، مشخص نیست تا چه اندازه اختلاف پاسخ هورمونی در مداخله حاد تمرین مقاومتی پس از یک دوره تمرین رخ میدهد(۱3). گفته شده ترکیب نوع تمرینات توانسته تعادل آنابولیک و کاتابولیک هورمونها را تغییر دهد(1)، بنابراین به نظر میرسد، شیوه های تمرینی متنوع بتواند حقایق بسیاری درباره ماهّیت انواع تمرین مقاومتی آشکار کند. با این تفاسیر ارائه شده و ضمن اینکه پروتکلهای تمرین علمی می تواند در بهینه سازی و پاسخ مطلوب فرایندهای رشد ورزشکاران و مربیان را یاری کند(۱۷،۱۴،۱۵،۹) ما در پی بررسی تأثیر ترتیب بکارگیری حرکات مشخص در تمرین مقاومتی بر پاسخ هورمون تستوسترون و مقدار تغییرات عملکردی انجام شده با دستورالعمل تجویز پروتکل تمرینی مقاومتی به صورت سنتی و منتخب هستیم.
فرم در حال بارگذاری ...