وبلاگ

:
فریدون چو بشنید نیاسود دیر                            کمندی بیاراست از چرم شیر
ز دینار و یاقوت و مشک و عبیر                           ز دیبای زربفت و خز و حریر
شاهنامه فردوسی
پوست اولین پوششی است که از ابتدای پیدایش انسان بر روی کره خاکی همواره با او بوده است. در قرآن کریم و کتب دیگر ادیان مانند انجیل و تورات آیاتی در مورد استفاده از پوست به عنوان پوشش آمده است.
انسان از این کالای اولیه برای حفاظت در برابر سرما و گرما و هم استتار در هنگام شکار حیوانات دیگر استفاده می کرده است. در کشورهای باستانی از جمله ایران و مصر و روم از پوست مانند پول برای داد و ستد استفاده می شده، مشکل عمده در آن زمان برای استفاده بیشتر از پوست نحوه نگهداری آن بوده است که بعد از خارج شدن رطوبت پوست خشک و غیرقابل انعطاف شده و با مرطوب کردن دوباره پوست فاسد می شد.
در همان دوران انسان با روش های جالبی به برطرف کردن این نقیصه پرداخت که از جمله آن دود دادن پوست خام و یا مالیدن خاکستر چوب و یا مالیدن روغن های حیوانات به سطح پوست به زبان امروزی موفق به دباغی پوست گردید.
با گذشت زمان و آشنایی انسان با مواد جدیدی برای دباغی دیگر پوست تنها به عنوان پوشش استفاده نشد بلکه در تهیه وسایل خانگی مانند فرش و یا به عنوان وسایل ارتباطی مانند طبل ها و یا در ساخت مشک های آب و وسایل نگهدارنده غذا مانند خیک پنیر و در آخر به عنوان لباس رزم و استفاده از خصوصیات چرم در مبارزه بر ارزش و اهمیت تولید چرم سازی افزود.

ارزش و اهمیت پوست و چرم در زندگی انسان های قدیم کمتر از ارزش نفت در زندگی انسان های امروزی نبوده است حرفه چرم سازی در روزگار قدیم جزء حرفه هایی عجیب و مرموز بوده است اما با گذشت زمان و حضور شیمیدان ها در این حرفه دیگر تنها به عنوان یک پیشه 

کاروری از آن یاد نشد بلکه به عنوان یک صنعت در هر کشور پا به صحنه تولید گذاشت.

در اصل چرم سازی یک صنعت تبدیلی و ایجاد ارزش افزوده در یک صنعت می باشد. به واسطه چرم سازی ضایعات دریافتی از کشتارگاه ها به کالای با ارزش چرم تبدیل می شود.
در تمامی کشورهای دنیا لازمه بقاء و پیشرفت توجه به کشاورزی و دامپروری در آن کشورها می باشد پس باید پوست های موجود در صنعت دامپروری را به چرخه تولید و مصرف بازگرداند.
از این رو در تمام کشورهای دنیا چرم سازی وجود دارد اما میزان بهره وری از این صنعت بزرگ در اقتصاد کشورها به مدیریت کلان آن کشورها بستگی دارد.
در کشورمان ایران در سال 1344 از طریق سازمان FAO (مرکز بهبود پوست و چرم ایران) در تهران تاسیس شد که از سال 1358 وزارت کار مدیریت این مرکز را به عهده گرفت. در دهه 60 خدمات آموزشی بسیار مطلوبی به صاحبان صنایع مربوطه و دیگر علاقمندان ارائه نمود اما در اوایل دهه 70 این مرکز تعطیل شد و تنها مرکز آموزشی موجود در صنعت چرم ایران از بین رفت. امروزه در زمینه چرم سبک در ایران تنها به تولید سالامبور و صادرات آن قناعت می کنیم در حالی که صنعت چرم کشورهای اطراف ایران مانند ترکیه در حال رقابت با کشورهایی مانند ایتالیا می باشد. و یکی از راه های موفقیت این کشورها بالا بردن تکنولوژی چرم سازی و پشتیبانی علمی دانشگاه ها از این صنعت می باشد. در حال حاضر صنعت چرم سازی در ایران با کمتری رونق به کار خود ادامه می دهد. و طی تحقیقات انجام شده در 10 سال اخیر میزان شاغلین و صاحبان صنعت چرم سازی 50% کاهش و کارخانجات با کمترین میزان تولید خود کار می کنند.
اما با وجود این مسائل اقداماتی از طرف دلسوزان این صنعت صورت گرفته که از جمله آن ساخت ماشین آلات مورد نیاز و ساخت مواد شیمیایی قابل مصرف از پوست خام تا چرم و گسترش صادرات چرم می باشد.
متاسفانه در ایران آموزش چرم سازی متولی خاصی ندارد و بعضی از مراکز و واحدهای آموزشی کشور اقدام به راه اندازی رشته هایی مثل پشم و پوست و چرم نموده اند و این مراکز از نظر امکانات آزمایشگاهی و نیروی انسانی متخصص برای تربیت دانشجو در مضیقه هستند و امید به این است با توجه بیشتر مسئولین مربوطه به این صنعت فراموش شده و افزایش واحدهای تولیدی در آن و اختصاص آزمایشگاه های تخصصی در کنار استفاده از علم روز دانشگاه ها بتوان جزء کشورهای مطرح در صنعت چرم سازی قرار گیریم.